KÖPEKLER EZAN SESİNE NEDEN ULUR? Bilim insanları sonunda köpeklerin ulumasının sebebini ortaya çıkardı….Köpekler bilhassa tanık olduğumuz sokak köpekleri ezan okunduğu süre ulumaya başlar. Peki, neden ezan okunduğunda ulurlar? Herkesin merak ettiği sorulardan biri ezan sesine köpeklerin neden uluduğudur. (DEVAMINI OKUMAK İÇİN FOTOĞRAFIN ÜZERİNE T’KLAYINIZ SONRAKİ SAYFAYA GEÇİNİZ…)
Gündelik yaşantımız içerisinde genellikle birçoğumuzun şahit olduğu ancak anlam veremediği durumlardan birisi de ezan okunurken duyduğumuz köpek uluma sesleridir. Özellikle de sabah namazı vaktinde rastladığımız bu ulumanın hayra mı yoksa şerre mi işaret olduğu merak edilebilmektedir. Sahih hadis-i şerif kaynaklarına bakıp hareket ettiğimizde ise elbette ki ezanda köpeklerin havlamasının bir hikmeti vardır.
öyle ki Sevgili Peygamberimiz (SAV), hadis-i şerifte şöyle buyurmaktadır: “Namaz için ezân okunduğu zaman şeytan oradan sesli sesli yellenerek uzaklaşır, ezânı duyamayacağı yere kadar kaçar. Ezân bitince geri gelir. Kâmet başlayınca yine uzaklaşır, bittiğinde ise geri dönüp kişi ile kalbinin arasına girer ve: «Şunu hatırla, bunu düşün!» diye aklında daha önce hiç olmayan şeylerle vesvese verir. Öyle ki (buna kapılan) kişi kaç rekât kıldığını bilemeyecek hâle gelir.” (Buhârî, Ezân, 4; Müslim, Salât, 19)
EZAN OKUNURKEN KÖPEKLERİN HAVLAMASI NE ANLAMA GELİR?
Yukarıdaki hadis-i şerife baktığımızda ezan okunurken şeytanın koşar adım uzaklaştığını görürüz. Bu esnada uluyarak ya da havlayarak görmediğimizi gören, duymadığımızı duyan hayvanlardan biri olan köpekler gördükleri ya da duydukları birtakım cisimlerden dolayı ürkebilir.
Ezan okurken şeytanların kaçtığı hadis-i şerif ile bildirilmiştir. (Buhârî, Ezân 4) Dolayısıyla ezan okunurken köpeğin uluması hayra alamet olarak yorulabilmektedir; şeytanların kaçışını görmüş olabilirler.
Hz. Cabir (r.ah) anlatıyor: “Resulullah (SAV) buyurdular ki: “Geceleyin köpeklerin havlamasını ve merkeplerin anırmasını işittiğiniz zaman, şeytandan Allah’a sığının. Çünkü onlar, sizlerin görmediklerinizi görürler.” (Ebu Davud, Edeb, 105-106, no: 5103)
